فرایند مسیر یابی

Routing به فرایند پیدا کردن مسیر مناسب و انتقال اطلاعات در یک شبکه یا انتقال داده ها به شبکه ی دیگر گفته می شود. Router با استفاده از پروتکل و الگوریتم های ویژه و یا به صورت static مسیرهای درست انتقال داده و اطلاعات را یاد می گیرد.

انواع مسیر یابی در شبکه

مسیریابی فرآیندی می باشد که شبکه های غیر مجاور را به router شناسایی می کند و اطلاعات مسیر را در جدول RIB حافظه رم router ذخیره می کند. هر کدام از مسیرها متشکل از اطلاعاتی چون آدرس شبکه مقصد، subnet mask و hop بعدی به طرف مقصد می باشد. به طور کلی روترها خود به سه گروه زیر تقسیم می شوند:

1. Static routing

در روش static routing مدیر شبکه می تواند مسیرها را به صورت دستی به جدول روترها اضافه نماید؛ این مسیر برای شبکه های کوچک بسیار مناسب می باشد. نکته قابل توجه در static router در این است که مسیرها با تغییر شبکه تغییر نمی کند فقط در صورتی تغییر اتفاق می افتد که مدیر شبکه آن را تغییر دهد.

ویژگی های static routing

• پردازنده و پهنای باند بین روترها زیاد استفاده نمی شود.
• امنیت شبکه افزایش می یابد چرا که مسیرها به صورت دستی اضافه می شوند و مدیر شبکه مراقب است که routerها کدام مسیر را یاد بگیرند.

          معایب static routing

• مدیر شبکه می بایست شبکه های پیوسته به یک دیگر را به خوبی بشناسد و اطلاع داشته باشد که مقصد هر یک از شبکه ها کجا می باشد و hop بعدی به سمت آن کدام است.
• تمام تغییرات بر روی router باید به صورت پیوسته و دستی انجام بپذیرد.
• در شبکه های بزرگ static routing قابل مدیریت نیست. 

2. Default routing

زمانی که در جدول مسیریابی، مسیری معین برای مقصد اطلاعات و داده ها ثبت نشده باشد روتر آن بسته و یا اطلاعات را به default route منتقل می کند؛ و در مسیر دیفالت routerها به شکلی پیکربندی می کند که همه ی اطلاعات و داده ها تنها روی یک router ارسال شوند. Default routing اغلب برای شبکه هایی که فقط یک نقطه ورودی و خروجی دارند و شبکه ای کوچک هستند بسیار مناسب می باشند. مسیریابی پیش فرض به طور معمول در کنار مسیریابی static و dynamic مورد استفاده قرار می گیرند.

یکی از تفاوت های مسیر static و default در این است که default routing بسته های اطلاعاتی را که به مقصدهای ناشناس ارسال می شوند را به آدرس یک router مشخص انتقال می دهد. مسیرهای پیش فرض برای شبکه هایی که با یک نقطه خروج سر و کار دارند و همچنین زمانی که بخواهیم به صورت گروهی شبکه های مقصد را به سمت router واحدی مسیریابی کنیم که hop بعدی است این مسیریابی بسیار مناسب می باشد. دقت کنید زمانی که مسیر default را اضافه می کنید باید اطمینان حاصل کنید که روتر hop بعدی می تواند مسیر بسته اطلاعات را پی بگیرد چرا که در غیر این صورت روتر hop بعدی بسته اطلاعات را دور می اندازد.

نکته ی دیگر در مسیر یابی پیش فرض این است که اگر جدول مسیر یابی، مسیر معینی به طرف مقصد وجود داشته باشد router از آن مسیر استفاده می کند و فقط زمانی از default roting استفاده می کند که هیچ مسیر معینی به سمت مقصد موجود نباشد.

3. Dynamic routing

الگوریتم هایی که در dynamic routing  به کار می روند به صورت اتوماتیک مسیریابی اطلاعات و داده ها را مشخص می کنند؛ همچنین زمانی که نحوه ی چینش شبکه تغییر کند مسیریابی پویا یا همان dynamic به شکل اتوماتیک تغییر می کند. Dynamic routing پیچیده ترین روش برای مسیریابی می باشند.

Dynamic routing به این صورت است که  routing tableدر شبکه با استفاده از پروتکل ها ایجاد می شود و استفاده از این پروتکل ها مسیریابی آسان تر و راحت تر از مسیریابی static و default می باشد؛ اما این نکته را فراموش نکنید که این مسیر مصرف cpu و پهنای باند بیشتری نسبت به دو مسیر دیگر دارد و همچنین پر هزینه می باشد. هر کدام از پروتکل های مسیریابی برای ارتباطات بین روترها و بهترین مسیر قوانین ویژه و خاص خود را دارد.

پروتکل ها به دو گروه زیر تقسیم می شوند:

• Interior Gateway Protocols
• Exterior Gateway protocols

پروتکل های IGP برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات مسیر یابی داخل شبکه های بهم پیوسته که تحت یک دامنه مدیریتی هستند به کار می روند.

پروتکل های رایج IGP:

• Rip
• Eigrp
• Ospf